Eén huis, acht mensen, voor even teruggetrokken uit het dagelijkse leven. Ieder met zijn eigen verlangens en gedachten. We zijn samengekomen in De Spil voor een retraite over Keltische spiritualiteit, de spiritualiteit van het alledaagse.

Het intrigeert me hoe volstrekt normaal het is voor de Kelten dat God overal en altijd is, in de kleinste dingen van alledag, waarbij wij hedendaagse westerlingen ons kunnen afvragen of het niet te onbenullig is voor God. Een gebed bij de afwas? Bij het opmaken van mijn bed? (‘Ik maak dit bed op in de naam van de Vader, de Zoon en de Heilige Geest’) Hij ziet me aankomen, zo belangrijk is dat bed toch niet..? Maar als ik het tot me door laat dringen, besef ik meer en meer dat de Kelten gelijk hebben: Gods aanwezigheid in het alledaagse maakt mijn bezigheden zinvol, ik doe het met Hem. Want als je iets samendoet met iemand van wie je houdt, dan maakt het niet meer zoveel uit wat je doet, want je doet het samen. Als je dan alweer de pannen wast en de borden droogt, ontdek je opeens in het sop, in de weerspiegeling van een zeepbel een prachtige regenboog… Ik ben langzaam aan het verkelten.

Eén kapel, acht mensen. De Christuskaars brandt. We knielen neer bij het kruis. Telkens weer geniet ik van de stilte, de liederen en gebeden, de woorden uit de Bijbel. En in de geborgenheid van de kapel ervaar ik opnieuw de verbondenheid met de Vader, de Zoon en de Geest. Onze God, Drie-in-Eén.

Eén kruis, acht mensen. We staan in het park achter De Spil en vieren in de buitenlucht de grootheid van God in onze zelfgemaakte ‘kapel’ met kruis, Christuskaars en bloemen. De Kelten leefden in de natuur en herkenden daarin de hand van hun Schepper. In storm en stilte, in rivieren en de stralende zon. Ik realiseer me dat de God van de Kelten ook mijn God is en ik kom opnieuw onder de indruk van onze God en zijn creativiteit in alles wat Hij gemaakt heeft. De hele aarde en de onmetelijke hemel zijn één grote tuin waarin Hij allerlei moois geplant heeft.
We vieren in het park met liederen, stilte en gebeden. Ieder bidt zijn eigen Keltische gebed en ik verwonder me over de veelzijdigheid van deze mensen en hun gebeden. Stuk voor stuk prachtig en stuk voor stuk weerspiegelen ze een ander stukje van Hem, onze liefdevolle, genadige God, die ons zegent en beschermt.

Eén kring, acht mensen, we nemen afscheid van elkaar en deze prachtige plek. We begonnen als vreemden, nemen afscheid als bekenden, ieder op weg naar zijn eigen dagelijkse leven. We zingen elkaar de zegen toe. Dat we elkaar weer mogen ontmoeten, in dit huis of ergens anders in deze grote tuin van onze God…

May the peace of the Lord Christ go with you,
wherever He may send you.
May He guide you through the wilderness,
protect you through the storm.
May He bring you home rejoicing
at the wonders He has shown you.
May He bring you home rejoicing
once again into our doors.

Marleen Hol
Deelnemer retraite Keltische spiritualiteit