In de weekend editie van het ND van 13 augustus 2022 staat een mooie reportage over het werk van De Spil. Journalist Gerald Bruins kwam in een zomerweek bij ons op retraite om dit zelf eens een dag te ervaren.

Hij schrijft o.a.: “De viering vindt plaats in een tot kapelletje omgebouwde kamer in het voormalige koetshuis op het landgoed Doornburgh aan de rand van de Utrechtse plaats. Voordat we naar binnen gaan, trekken we onze schoenen uit. We betreden ‘heilige grond’. Lukt het om me christelijk te bezinnen, of zelfs God te ontmoeten, wat volgens de website geregeld gebeurt in dit spirituele centrum? Aan de entourage hoeft het niet te liggen. Naast het kruis ligt een kloeke bijbel opengeslagen. Daarvoor een brandende Christuskaars die de lucht in de kleine ruimte doet ruiken naar gesmolten kaarsvet. Een bos bloemen voltooit het liturgisch centrumpje. ‘Welkom. De Christuskaars brandt. We worden stil en openen ons hart voor God’, begint Smit, die het ochtendritueel begeleidt. We zingen een Taizélied: Laudate omnes gentes – alle volken, loof de Heer. We zijn stil, en nemen de tijd voor persoonlijk gebed. Ik sluit mijn ogen. Op de achtergrond brengt zachte psalmmuziek mij in een ontvankelijke stemming. Door het geopende raam hoor ik het geluid van zingende merels. Later vliegen een paar krassende kraaien voorbij. ‘Uw woord is een lamp voor mijn voeten. Uw woord is een licht op mijn weg’, draagt Smit voor. Hij leest psalm 104, waarin Gods glorie als Schepper wordt bezongen. ‘Loof de Heere, mijn ziel. Heere mijn God, U bent zeer groot. U bent met majesteit en glorie bekleed…’

De woorden dringen niet door tot mijn ziel, moe als ik ben van de relatief korte nachtrust en de autorit naar het retraitecentrum. Maar dan gebeurt er ‘iets’. De pastor stelt een confronterende vraag: ‘Het kruis symboliseert Jezus die brood uitdeelt. Ook aan jou. De vraag is: sta je dichtbij of veraf?’ Die woorden raken me. Ik voel me … veraf van Jezus. Door de beslommeringen en zorgen van alledag, en het weer oppakken van mijn werk na de vakantie, wat ik altijd lastig vind, zit mijn hoofd redelijk vol. Gek genoeg leidt het gevoel niet tot veroordeling. Er komt ruimte, in de regelmaat van het ritueel, om iets van rust, acceptatie en … zelfs, zij het aarzelend, iets van … liefde te ervaren. Is dat God?”

Het hele artikel is te lezen via deze link.